Rinjani. Once, but never again

Het is alweer een heeeele poos geleden sinds ik iets op mijn blog heb geschreven. En waar ik normaal binnen een paar weken alweer in het volgende land zit, verblijf ik nu al meer dan een maand in het prachtige Indonesië! Pim en ik zijn het er unaniem over eens dat dit land ons favoriet is. Drie jaar geleden voor het eerst dit land bezocht, ditmaal dus voor de tweede keer, en ik kan met zekerheid zeggen dat dit niet de laatste keer wordt! Elk eiland is totaal verschillend, en deze keer hebben we ons gericht op 3 (grote) eilanden. Bali, Java, en Lombok.
Bali was first on the list.
Aangezien ik nu eenmaal niet erg goed ben in het ondernemen van actie, en Pim nog in Australië zat, heb ik de eerste week doorgebracht in Kuta. Luie dagen, fijne dagen. Ze bestonden uit opstaan rond +/- 10 uur, ontbijtje scoren, boekje lezen aan het strand of zwembad, beetje meer eten, rondlopen, eten, en slapen. Na een paar van zulke dagen kwam mijn eerste echte activiteit te pas..surfen! Samen met Lotte maar eens een poging gewaagt aan deze sportieve uitdaging, en les gekregen van twee Balinezen. De basis te horen gekregen op het strand, en na 5 minuten maar eens te water gaan! Liggend op je foamen surfboard wachtte je tot je leraar (die de achterkant van je board vast hield) een goede golf vond, je board een zet gaf, hij "UP!!!!" riep, en je dus vanzelfsprekend op moest -proberen- te staan. Makkelijker gezegd dan gedaan.. Je moest éérst je rechtervoet neerzetten, en daarna je linkervoet die je iets meer naar voren plaatste. Twee simpele handelingen, die ik goed verknalde door éérst links, en daarna pas mijn rechtervoet neer te zetten. Maar na enkele keren in het water te zijn gevallen begon ik het door te krijgen! Op mijn eigen manier welliswaar. Geen twee pasjes maken, maar gewoon hup! in de juiste houding op je board springen, nadat er weer "UP!!!" in je oor werd getoeterd. Toen ik dat eenmaal door had ging het een stuk makkelijker. De foam boards waren te groot en lomp om er bochten mee te kunnen maken, dus deze waren alleen om op te leren staan en je evenwicht te bewaren. Ging goeeeed! En na een les van ongeveer anderhalf uur, zeiden onze leraren dat we alleen nog maar dit moesten oefenen, en je zo zelf beter werd. Vol goede moed gingen Lotte en ik nog een uurtje surfen, zonder hulp van de twee aardige Balinezen. Zonder veel succes..terwijl het zo makkelijk leek toen we met hun leerden surfen, lukte het ons nu maar niet om het board goed te houden. Elke keer ging de punt van het board onderwater, waarna wij ook weer te water gingen.
De volgende dag vloog Lotte weer naar huis, waarna ik weer een paar relaxte dagen had. Té relaxt, want ik begon me te realiseren te ik me begon te..vervelen(?!) Tijd om weer verder te reizen dus!
Na Kuta achter me gelaten te hebben, was Padang Bai (oost Bali) mijn volgende bestemming. Een rustig en klein plaatsje, waar ik voor het eerst sinds Koh Tao weer heb gedoken. Twee duiken stonden er die dag op het programma. Blue Lagoon, en Shark Point.
Het voelde zoooo lekker om weer eens te duiken! Alhoewel het duiken nu voor de eerste keer met stroming was. Een nieuwe ervaring, erg apart.
Helaas ging er de tweede duik wat mis. Het begin was heel leuk, veel verschillende kleurrijke vissen gezien, wat roggen, murenes, en twee schildpadden! Na de duikinstructeur een "ok?" signaal gaf, en wij deze vraag beantwoorden met hetzelfde signaal (ok, alles goed) zwommen we verder. Op een gegeven moment lukte me het niet meer mijn oren te klaren (druk binnen en buiten het trommelvlies gelijkstellen door bv. neus dicht te knijpen en dan proberen erdoor uit te ademen). Normaal is dit makkelijk op de lossen door 1 á 2 meter omhoog te zwemmen en opnieuw proberen te klaren, deze keer kon dat helaas niet. Door de sterke stroming moesten we ons vasthouden aan een paar rotsen, en kreeg ik geen kans om wat naar boven te gaan zonder met de stroming mee genomen te worden. Dit zorgde er voor dat elke seconde mijn oorpijn verergerde, tot ik op een bepaald moment "Plop" hoorde, en het gevoel had dat er lucht uit mijn oor ontsnapte, en er water in kwam! Paniekerig maakte ik het gebaar naar de duikbegeleider dat er iets mis was met mijn oor, en zijn we daarna met z'n allen weer terug naar het oppervlak gegaan. Eenmaal aan het oppervlak bleek mijn trommelvlies opgerekt te zijn, niets ernstigs gelukkig, maar duiken zat er voor mij de komende 1 á 2 weken helaas even niet meer in.. Terug in de boot begonnen de verhalen. "Did you guys saw that shark?! That was awesome!" Kut..haai? Wáár the f*** had ik een haai moeten zien?! Blijkbaar was ik aan het slapen, want de rest had 'm dus ook gezien. De duikinstructeur had inplaats van alleen het "ok?" signaal te geven nèt daarvoor het signaal voor "haai" gegeven. Hij vroeg dus niet of alles goed was, maar of iedereen de haai gezien had! En ik met mijn stomme kop gewoon een "ok" signaal terug gegeven..
De volgende dag ging ik samen met mijn duikbuddy Yves, de twee andere duikmeiden Melissa en Carina, plus nog twee anderen een dagje touren! De lavastranden, batcave en het dorpje Sideman stonden op het programma (die ik helemaal uitgestippeld had! Jaja). Natuurlijk gaan planningen nooit volgens plan, en waren we al verdwaald toen we naar de lava stranden wilden gaan. Een rit van normaal 20 minuten, waar we toen 1.5 uur over gedaan hadden, om vervolgens op een wit strand uit te komen.. Dessalniettemin erg mooi! En na daar een uurtje gechilld te hebben reden we richting Sideman. En wauw..de weg daar naartoe was prachtig! Bergen en rijstvelden markeerden de rit. Vele keren gestopt om foto's te maken, en op een gegeven moment gestopt bij een klein restaurantje wat uit keek over de uitgestrekte rijstvelden. Prachtig! Ik moet nog vragen aan mijn ouders of we daar 3 jaar geleden ook waren geweest, want het kwam me erg bekend voor. Maarja, alle rijstvelden lijken wel wat op elkaar.
Toen we eenmaal in het culturele dorpje Sideman aankwamen, bleek dit een beetje tegen te vallen. We konden niet veel moois zien, dus besloten we maar door te rijden, anders waren we te laat voor de bar cave! Hier verlaten elke avond na de zon onder is gegaan honderden vleermuizen tegelijkertijd hun grot. Erg spectaculair bleek het nu niet echt te zijn, maar het was zeker leuk om het een keertje mee te maken.
De dag erop ging ik samen met de 3 Duitse duikers naar de Gili eilanden! Gili Trawangan, een écht feesteiland. Dat bevalt me wel! Hier zou ik blijven tot Pim na een paar dagen ook hier naartoe zou komen, en we weer samen verder zouden reizen. Maar Pim was niet de enige die ik hier weer tegenkwam. De Nederlandse jongen Paul, die ik in Cambodja had ontmoet, was hier ook! Ik zat de eerste twee dagen met de 3 Duitsers, maar trok vooral op met Paul en zo'n 7 anderen Nederlanders en 1 Fransman. Hele gave groep, en goed gelachen! Samen met hun ook een snorkeltrip gemaakt rondom de 3 eilanden, en weer een paar schildpadden gespot.
Na enkele dagen gingen zij de vulkaan Rinjani beklimmen, 2 dagen en één nacht om die top te beklimmen. Ikzelf wilde dit ook graag doen, maar omdat ik de tijd ervoor had deed ik de 3 dagen, 2 nachten trip, waarbij je niet alleen naar de top gaat, maar ook de krater in, zwemmend in het meer wat in de krater is, en in de hotsprings gaat.

Mijn god, wat een trip was die Rinjani trekking!! Ik zat in een groep met 10 anderen uit allerlei verschillende landen. Twee daarvan waren bekenden. Het waren de twee Duitse meiden van Padang Bai! De eerste dag begon om 11 uur. Samen met de twee duitsers, en nog twee anderen begonnen we aan de helse trekking. Na drie uur gelopen te hebben door de jungle, kwamen we aan bij de plek waar we zouden lunchen. Daar waren de 6 anderen al die in onze groep hoorden! Door slechte organisatie waren zij al om 7 uur 's ochtends begonnen, en hebben midden in de jungle 3 uur moeten wachten op ons, omdat wij vanaf de Gili eilanden kwamen. Na de lunch vervolgden we onze weg met 11 man, die die dag zou eindigen op de rand van de krater waar we zouden overnachten. Alleen..doordat wij later aan waren gekomen (niet onze fout, fout van de organisatie), zouden we niet op de krater overnachten! Ha, dat gaan we dus mooi wel doen hè meneertje de gids. Dus tempo opgevoerd, en nog ruim voor zonsondergang (wel goed buiten adem), aangekomen op de krater. Een zware dag, 6 uur gelopen, met veel stijle stukken er in. Maar..als je eenmaal aan kwam bij de krater, en je voor de eerste keer de krater in keek, was dat het allemaal méér dan waard.. Ik sprak een jongen net voordat ik aan de trip begon, en hij vertelde dat als je vanaf de krater naar beneden keek, je gewoon verwachtte dat daar dinosauriërs rondliepen. En jup, dat gevoel had ik ook. Het was gewoon allemaal helemaal..perfect. Helaas was hetgeen buiten de krater niet perfect. Bij gebrek aan toiletten gebruikte men gewoon de bosjes om lekker even te kakken of pissen, al jarenlang. Er lag dus genoeg bruine smurrie, bedekt met wat wit wc-papier overal waar je keek. En omdat ons kamp het verste weg was, moesten wij ons een weg banen tussen al die -letterlijke- shitzooi. En natuurlijk is er ook altijd weer die verdomde Karma die even om de hoek komt kijken wanneer je iemand uitlacht die net was uitgegleden in iets bruins. Mijn lachbui was nog niet voorbij of ik gleed al weg en belandde in wat bosjes.
Die avond bleken de tenten nou ook niet erg..comfortabel te zijn. Zeker voor mij. De matjes waren dun, waardoor je de stenen er doorheen kon voelen, en de tent zelf was te klein voor mij om gestrekt te liggen.
Die volgende ochtend stond ik dus op om de zonsopgang te kunnen zien met goed veel last van mijn schouder en heup. Toen we die dag ervoor aankwamen op de kraterrand was het zicht in de krater heel helder, maar daar buiten was het erg bewolkt. Met de zonsopgang dus totaal niet. Alle wolken waren verdwenen, en ook dát uitzicht was weer prachtig. Je kon vanaf de berg ook de Gili eilanden zien liggen! Veel tijd hadden we niet om ervan te genieten, want na het ontbijt begon onze afdaling in de krater. Na een half uur lopen stroomde het zweet alweer vloeirijk uit mijn poriën. Helaas moesten we toen nog 2 uur af dalen tot we het meer in de krater zouden bereiken. Waar gister het landschap bestond uit dichte jungle, en na de boomgrens uit vooral veel gesteente, bestond het landschap nu ook weer uit bebossing, maar minder dichtbegroeid en gelukkig ook wat minder benauwd. Eenmaal aangekomen bij het meer was het hoog tijd voor een duik! Maar damnn..dat water was koud! Iets wat je niet meer gewend bent als je al 4 maanden door warme landen reist. Gelukkig kon je goed opwarmen in de hot-springs die er 10 minuten vandaan lagen. Eindelijk even die spieren rust geven na al dat lopen. Na de lunch weer begonnen aan de klim naar de kraterrand, deze keer de rand waar we die volgende ochtend zouden beginnen aan de zwaarste klim van de trip, de klim naar de Summit (de top). Wéér 3 uur omhoog klimmen, met als enige verandering dat deze klim nóg steiler was dan die dag ervoor, dus dat dat nog even wat zwaarder was. Het probleem met een groep van 11, en maar 1 gids, is dat de groep op een gegeven moment op splitst en sommigen zonder gids loopt. Zo ook ik. Ik liep samen met een Ier en Amerikaan voorop, na een half uur lopen konden we de rest al niet meer zien, maar na 2 uur lopen was onze energievoorraad uitgeput. Het zou nog minimaal een half uur duren voordat de gids (die koekjes en suikers had) ons in zou halen, omdat hij altijd als laatste liep, en er een vrouw was waarvan de zolen van haar schoenen het begeven hadden en ze dus niet snel vooruit kwam. Meh..geen zin om erop te wachten, dus tsjop, tsjop, niet aanstellen en omhoog! Een kwartier daarna begonnen mijn benen de bibberen, en ook de Amerikaan en Ier hadden er moeite mee. Oké, 5 minuten omhoog lopen, water drinken, 5 minuten rusten, water drinken, 5 minuten omhoog lopen, water, 5 minuten rust, etc. etc. Tot we eindelijk weer de rand hadden bereikt, waar we die nacht zouden slapen. Pfoe, eindelijk even relaxen. Die verdomde atletiekschoenen uit! Ze waren blijkbaar niet voor trekkingen gemaakt, want na een dag lopen ontstond er een gat in de achterkant van allebei de schoenen, wat voor 5 blaren op mijn hielen zorgde.. Ze deden behoorlijk veel pijn. Na anderhalf uur was iedereen er eindelijk, en werden de tenten op gezet door de 5 Indonesiërs die met ons mee liepen met tenten, eten, en alles wat we nog meer nodig hadden. Die mannen zijn zo snel! Ze lopen die berg op en af op slippertjes en met 20kg op hun schouders. Ongelofelijk! Helaas zijn ze niet zo goed in tenten opbouwen, want toen het opeens begon te regenen, en iedereen in de tenten ging schuilen, bleken ze allemaal te lekken.. Die nacht had ik een tent voor m'n eigen, en kon eindelijk uitgestrekt slapen. De tent had ik kunnen "repareren" met mijn zonnebril en mijn iPhone-kabeltje. Goed hè? Vanwege de kou op deze hoogte sliep ik met bijna al mijn kleren aan die ik mee had genomen.
De wekker ging af om 2.30 AM.. Opstaan guys! Let's get started! Nu werd het tijd om ál mijn kleren aan te trekken. Na mijn zwembroek, lange spijkerbroek, lange trainingsbroek, 3 t-shirts, lange mouw t-shirt en regenjas aan te hebben getrokken was deze jongeman er helemaal klaar voor. We vertrokken om 3 uur, blijkbaar als een van de laatste.. Het pad voor ons werd opgelicht door zo'n honderd anderen die al begonnen waren aan de tocht. Godverdomme! Blij werden we hier niet van, zéker niet toen bleek dat het tempo van de mensen voor ons zo laag lag dat we waarschijnlijk de Summit niet voor zonsopgang zouden bereiken.. De twee Amerikanen raakten er zo gefrustreerd van dat ze besloten hadden dat het niet waard was, en gingen terug naar de tenten om verder te slapen. Van de 11 man, waren er nu nog maar 6 die de top daadwerkelijk wilden beklimmen. 3 anderen hadden die ochtend ook besloten het niet te proberen, de vrouw vanwege haar slechte schoenen, twee andere mannen vanwege verschillende pijnen. Het eerste half uur was een hel voor mijn voeten, de blaren deden verdomd veel pijn, en ik zou de top niet halen als het zo veel pijn bleef doen. Gelukkig werden de hielen na een half uur dus gevoelloos, en kon ik de weg vervolgen. 5 minuten nadat de Amerikanen het opgegeven hadden werd het pad breder, waardoor je mensen voorbij kon lopen. De tocht zou ongeveer 3 uur duren naar de top werd er gezegd, en in die 3 uur zou je zo'n 800m stijgen in hoogte(!!). Het eerste uur ging nog wel goed, het was stijl, maar je had genoeg dingen waar je je aan op kon trekken of vast kon houden. Daarna begon de hel. Het was heel los en fijn gesteente waar je op liep, dus met elke stap die je zette, gleed/zakte je weer een halve meter naar beneden. Ik liep alleen, voor me liepen er een paar van de groep, en achter me. Geen idee waar precies aangezien het nog steeds pik donker was. En toen begon de verzuring na het tweede uur. Mijn benen leken wel half verlamd, en het kostte me steeds meer moeite hetzelfde tempo vol te houden. Op een geven moment ging dat ook niet meer. Ik kwam bij een plek aan waar verschillende mensen aan het pauzeren waren, en zag dat het Duitse meisje Carina er ook bij zat. We hadden samen het laatste uur op weg naar de top afgelegd. Het was zóóó koud! Al die lagen kleren hielpen nauwelijks tegen de kou en de wind. Het eerste uur liep je nog wel beschut, maar daarna liep je weer op een pad van +/- 4m breed, en een afgrond aan allebei de kanten. Er was een Nederlandse jongen langs de weg die alleen een trui aan had en een spijkerbroek. Ik hoorde hem praten met zijn vriend dat hij het echt te koud had, en niet meer verder kon. Veel mensen waren professionele hikers die goed gekleed waren voor dit weer, en van die hikingsstokken hadden, maar nog meer mensen waren zoals wij. Mensen die dit gewoon "even voor de lol" doen, en geen kleren voor zulk koud weer bij hadden. Een jongen die ik had gesproken voor de trekking vertelde dat je de laatste dag op weg naar de top echt diepe gedachten kreeg, en ging nadenken over verschillende dingen. Nou..nadenken lukte bij mij niet meer. De enige gedachten die ik had was "oké, nog één stap" en na die stap was het weer "kom op, nog ééntje!" Carina en ik waren elkaar de hele tijd aan het aanmoedigen om door te blijven lopen. Omhoog kijken deed ik niet meer, ik keek alleen nog naar mijn voeten, en hoopte gewoon dat ik er bijna zou zijn. Het laatste half uur bestond uit 3 stappen zetten, 1 minuut pauzeren, weer 3 stappen zetten, pauzeren, etc, etc. De laatste 10 minuten was ik echt helemaal kapot. Ik kon écht niet meer, mijn voeten wilden geen stap meer zetten, en de verzuring in mijn benen was erger dan ik ooit met een zware atletiektraining had ervaren. Carina liep verder vooruit, en toen was ik weer alleen. Ik kwam 10 minuten na haar op de Summit. En op dat moment was die heltrip het allemaal meer dan waard. Je had op dat moment echt het gevoel van, wauuww, dit..ik heb echt iets bereikt nu! Je was gewoon zooo blij op dat moment. De kou, de verzuring, en je blaren deerden op dat moment allemaal niet. Je hebt de top gehaald! En niet iedereen kan dat zeggen! De Ier en een Canadees waren er al, en na mij kwamen nog twee meiden van onze groep. Een van de meiden moest huilen, zó blij wad ze dat ze er eindelijk was. Lachend vertelde ze me later dat haar "diepe gedachten" op weg naar de top bestonden uit een vraag. "Zou het mogelijk zijn dat je dood kan gaan door uitputting?". Een paar groepsfoto's en andere foto's later was het weer tijd om naar beneden te gaan naar het kamp, en te ontbijten. Deze trip was een stuk minder zwaar gelukkig. Twee uur later waren we terug in het kamp, en na het ontbijt liepen we met z'n allen terug naar het begin van de berg. Een trip die nog 5 uur duurde.. Na ontbijt waren mijn blaren weer goed veel pijn aan het doen, en maakte ook deze tocht tot een hel. Uit wetenschappelijk onderzoek heb ik kunnen concluderen dat afdalen met blaren godverdomme veel meer pijn doen dat omhoog klimmen. Darn it! Eenmaal terug in Senaru na de autorit (beginplaats), was lopen een haast onmogelijke opgave geworden. Gelukkig lagen daar mijn lieve slippertjes op me te wachten! De blaren waren nu nog even een graadje erger geworden, en bloedden goed. Maargoed, it was all worth it! Alleen zal ik de Rinjani nooit nog een keer vrijwillig beklimmen.

Na de Rinjani trekking ben ik terug naar Gili T gegaan, en heb daar op Pim gewacht. Na nog een weekje te relaxen daar, begonnen we samen aan de volgende tour, de Komodo trip!
Helaas loop ik heel erg achter met mijn verhalen, en komt dit verhaal snel weer.