'Tuktuk sir?' 'Nah thanks' 'Some Weed then?'

Het is alweer een tijdje geleden dat mijn blog is bijgewerkt, dus hier alvast het eerste deel van de afgelopen weken! Let's begin by the beginning. Het hoogtepunt uit Chiang Mai vond ik wel het grote meer waar Katja en ik naartoe zijn geweest. Hannah kon niet mee, want die zat met haar gebroken teen, en Pim kon niet mee, want die had last van luiheid en wilde niet fietsen..
Dankzij de goede fietsenpaden die er in overvloed zijn in Thailand, konden we dus eigenlijk heel de weg gewoon op de snelweg fietsen! Auto's die voorbij sjezen en toeteren was toen de normaalste zaak van de wereld. Maar eenmaal aangekomen..wauw! Het was dat uur fietsen op het midden van de dag in de bloedhete zon helemaal waard. Alhoewel het meer nu niet bepaald zwemwaardig was, had het een mooie uitstraling, en was het heel rustgevend. Om de een of andere reden was het totaal niet toeristisch, dus we hadden alle ruimte om lekker ergens te liggen, en te genieten van de rust en natuur.

Na Chiang Mai verlaten te hebben, zijn we met z'n vieren verder getrokken naar het noordwesten, naar Pai. En echt waar, Pai is een stadje waar er niet veel van te vinden zijn. Dat gebied daar is écht mooi! Je hebt er watervallen, een eigen ''canyon'', warm waterbronnen, en een super uitzicht over het hele gebied. Daardoor zijn ze in Pai berekend op een bepaald soort toeristen, de relaxte toeristen, de hippies. En wat doen die hippies het liefst? Juist. Wiet roken. Het stikt er van de tuktuk drivers die ''stiekem'' wiet verkopen, en vrouwtjes aan de kant van de weg die als we langs tuften op onze scootertjes 'Want some smoke?!' naar ons riepen. Hoewel het allemaal oh zo legaal leek, was dit toch écht niet het geval.De eigenaresse van het hostel 'Darlings' (aanrader!) fluisterde me een avond stieken toe, toen ik een biertje bij haar ging halen, dat je die avond beter even niks kon roken. Waarom niet? Omdat er volgens haar een undercover agent tussen de vele backpackers zat bij het kampvuur, wachtend op iemand die wiet ging roken om diegene te arresteren. Géén idee of zij zelf teveel had geblowd, of dat het toch echt waar zou zijn..
Zoals ik al vertelde hadden we in Pai scootertjes gehuurd, net als blijkbaar gewoon iedereen daar! Alle lokale mensen reden op scooters, evenals alle toeristen. Het was dus ook geen raar verschijnsel als er weer een toerist vol schaafwonden, of op krukken voorbij liep. Ik denk dat 4 op de 5 toeristen nog nooit eerder scooter had gereden, en daardoor nogal snel brokken maakten. Net als Hannah helaas.. Ze had naast haar gebroken teen, nu ook een fikse brandwond opgelopen op haar been. Wat ervoor zorgde dat ze die komende twee weken in Pai moest blijven, en dagelijks naar het ziekenhuis moest om het te laten behandelen.
De dag vóór dat ongeluk waren we met een groep van zo'n 9 man naar de waterval gegaan. Ofja, geprobeerd. Na de weg kwijt te geraakt, en we met 4 andere Amerikanen mee zijn gereden, kwamen we vlak bij de waterval uit. Dáchten we. We hadden onze scooters geparkeerd, en moesten nog een stuk door de jungle lopen. De Braziliaan die erbij was zei dat het maar een ''five minute walk'' was. Nou.. na een half uur had Hannah het op moeten geven vanwege haar gebroken teen. Na nóg een half uur vond Katja het zielig voor Hannah, dus die was samen met de 4 andere Amerikanen terug gelopen. Met nog 7 man sterk hadden ook Pim en ik het na nog 3 kwartier op onze slippertjes te lopen het op moeten geven. Om later die dag uitgelachen te worden door de rest, aangezien we nog maar 10 minuten verder hadden hoeven lopen om er te zijn.. Tsja, shit happens!
Na Katja en Hannah achter gelaten te hebben in Pai zijn Pim en ik verder getrokken richting Laos. Wát een gedoe is het daar bij de grens joh! Allereerst moest je papieren invullen en die samen met je paspoort inleveren, om die bij het volgende loket weer op te halen. Geen probleem toch? Nou, wel als er zo'n 200 toeristen voor dat andere loket staan, en ieder één voor één willekeurig naar voren moest komen als de loketmedewerker een random paspoort liet zien.
Maar na dat gestress, kregen we 2 dagen om te relaxen op de slowboat naar Luan Prabang. Die boottrip duurde twee keer 7 uur, maar was écht de moeite waard. Je kon lekker in de zon liggen, boekje & biertje erbij, en genieten van de natuur om je heen. Inmiddels waren we met een groep van 7 Nederlandse jongens aan het reizen, en kwamen we met z'n allen aan in Luan Prabang. Het uitzicht op de Mekong rivier was echt heel mooi om te zien, en ook de avondmarkt trok veel toeristen aan. Maar het hoogtepunt dáár was wel de waterval. Oh, én de bowlingbaan! De waterval was eigenlijk alleen leuk omdat je touw kon slingeren en van een rots in het water kon springen haha! De bowlingbaan was weer even iets héél anders, eigenlijk was het een gewone bowlingbaan. Hetgeen wat het speciaal maakte was dat na 12 uur in Luan Prabang alles dicht is qua café's en discotheken. Behalve..de bowlingbaan! Dus iedereen ging daar naartoe. Echt één groot gekkenhuis!
Luan Prabang maakte plaats voor Vang Vieng. En waar we eerst nog in het relaxte Pai zaten, kwamen we nu in dus het hectische Vang Vieng. Het eerste wat we zagen toen we uit ons busje stapten waren busjes vol met dronken mensen die hadden getubd (in een band liggend de rivier af). En het werd alleen nog maar erger naarmate de dag vorderde. Je weet eigenlijk al wat voor een stad het is, als zelfs op je kamerdeur 'Don't use drugs in Laos, it's illegal!' staat. Waar Pai de stad van de wiet is, is Vang Vieng de stad van de zogenaamde 'Happy Shakes/Pizza' oftewel, een shake of pizza met ananas en paddo's. Je kon die gewoon in restaurants bestellen!
Vang Vieng is dus echt een feeststad, en dat hebben we daar ook zeker gedaan! Lange dagen en korte nachten (mede dankzij een rat die bij mijn hoofdzijde ritselen was non-stop) zorgden helaas voor weer een ander ongeluk. Deze keer bij de Australische jongen Fred, die met ons mee aan het reizen was. Hij was met het tuben van z'n band afgesprongen in het water, en had daarbij z'n hoofd gestoten. In het begin leek het wel mee te vallen, en dachten we dat het maar een klein sneetje was. Maar toen we eenmaal de haren uit z'n gezicht hadden geveegd keken we in een flink bloederig gat. De Nederlander Max, en ik, waren met hem naar de kant toe gezwommen. De rest had het niet meegekregen en gingen verder de rivier af in hun band. Ik was terug gerend naar het barretje waar je langskomt met het tuben, en had daar hulp gevraagd. Ze hadden een tuktuk gebeld die ons 5 minuten later kwam ophalen. Terwijl we naar de tuktuk liepen verloor Fred even zijn bewustzijn, en hebben we hem samen met nog 2 andere jongens de tuktuk ingedragen. Binnen een kwartier waren we in het ziekenhuis en werd onze gewonde Australiër geholpen. Maar na minder dan een uur liep Fred samen met ons weer vrolijk over straat naar ons hostel toe! Hij had een hersenschudding en moest veel rust houden, maar voor de rest viel het gelukkig toch nog wel mee.
Pim had dit alles niet meegekregen, hij was namelijk die dag al vertrokken richting Vientiane. Ik zou hem de volgende dag om 10 uur in de ochtend achterna reizen met 2 andere Nederlanders. Helaas zijn mijn slechte gewoontes niet achtergebleven in Nederland.. Verslapen en pas om 10 uur wakker worden helpt niet echt mee met het halen van de bus. Dus opnieuw een kaartje kunnen kopen, en kwam ik 4 uur later aan dan gepland in de hoofdstad van Laos. Vientiane!

De rest van de afgelopen week komt er snel nog op, maar heb nu helaas geen tijd meer om verder te schrijven :)