War & Communism

J'adore Kampot et Kep! Deze twee -vroeger Franse- plaatsen zijn zo gezellig! Zoals ik al vertelde hebben Pim en ik de eerste twee dagen alleen maar bij ons hostel rondgehangen. Daar was het al duidelijk dat dit vroeger Frans bezit was, aangezien de geruime meerderheid de taal sprak waar ik op de middelbare met moeite een 4 voor stond. De 3e dag hadden we besloten een scooter te huren, en samen met twee Duitse meiden richting een meer te rijden. Normaal een half uurtje, maar wij kregen het voor elkaar om het in..jawel, 1,5 uur te doen. Dit kwam mede door de gehuurde scooters waarbij na 5 minuten rijden bleek dat bij allebei de tank leeg waren, en door het feit dat onze Duitse motormuisjes niet harder durfden dan 25 km/h. Nadat ik het voor elkaar had gekregen om halverwege de rit wéér met een lege tank langs de weg te staan, kwamen we dan eindelijk aan bij het meer, ook wel 'Secret Lake' genoemd. Weinig gezien, weinig te beleven.
Dus terug naar ons guesthouse! Deze keer in 40 minuten tijd, en niet eens met lege tank gestaan, een wonder op zichzelf.
De volgende ochtend hadden we alweer afscheid genomen van de twee Duitsers, en waren we weer eens met vier Nederlanders, aangezien Katja en Hannah die avond ervoor waren aangekomen. Kep was onze volgende brommer bestemming, en deze keer zonder veel moeite en gedoe kwamen we daar aan. De aan zee gelegen plaats was door de lonely planet aanbevolen vanwege haar beroemde krab. Pim (lonely planet specialist) had dit een paar dagen daarvoor uitgezocht, toen hij dat tegen me vertelde, verstond ik alleen crèpe in plaats van crab. Mijn teleurstelling was dus ook groot toen ik erachter kwam dat deze plaats helemaal geen goede pannenkoeken had.. Desalniettemin smaakte de krab zeer goed! En na de rest van de dag een beetje lui daar rondgehangen te hebben, moesten we die avond alweer afscheid nemen van onze twee vrouwelijke reisgenoten. Zij gingen de volgende ochtend naar Sihanoukville, waar Pim en ik die dag naar Phnom Penh vertrokken. Dat was nogal een gedoe, we waren die avond ervoor te laat met boeken voor een bus, dus Pim was 's ochtends om 7 uur opgestaan om te vragen of er nog plek was in de bus van 8 uur. En dat was er! Ik moest daardoor binnen 10 minuten m'n bed uit, spullen pakken, en samen met Pim de tuktuk pakken naar de bus. Ben ik in mijn haast en slaapdronken bui m'n boek vergeten bij het bed! Janken dit.
Maargoed, Phnom Penh. Voor de stad zelf hoef je daar écht niet naar toe! Het is er te druk, de straten zijn te smal om fatsoenlijk te kunnen lopen zonder aangereden te worden door de duizenden scootertjes, en het stinkt er behoorlijk.
De killing fields die daar in de buurt liggen zijn daarin tegen wél heel indrukwekkend! Door wat maagproblemen kon ik niet samen met Pim en de Japanse Yui daar naartoe, en ging ik de dag daarop in mijn eentje. Als je daar aankomt krijg je een koptelefoon op en krijg je een verhaal te horen terwijl je daar rondloopt. Wow..behoorlijk heftig..
Ik wist van tevoren vrij weinig af van de rode Khmer, en wat Pol Pot allemaal precies gedaan had. Dit werd zeer duidelijk naarmate het verhaal vorderde. Deze tiran heeft in de vier jaar dat hij aan de macht was, 1/3 van heel de Cambodjaanse bevolking (zijn eigen volk) uitgemoord! De landarbeiders waren het "echte" ras in zijn ogen, en alle anderen, geleerden, stadsmensen, leraren, etc. moesten vermoord worden. Dat daartussen ook een paar landarbeiders zaten was geen probleem in de ogen van Pol Pot. "Het is beter om per ongeluk iemand te doden die onschuldig is, dan om een vijand te sparen." Omdat kogels zo duur waren werden deze mensen vermoord door alles waar makkelijk en goedkoop aan te komen was. Ze werden doodgeknuppeld door bamboestokken, kelen doorgesneden door de gekartelde rand van een bananenblad, en ga zo maar door.. Het meest tragische in de killing fields vond ik 'The Killing Tree'. Hier werden baby's bij hun benen gepakt door soldaten en letterlijk tegen de grote boom aangesmeten tot ze niet meer bewogen, en al het leven uit het pasgeboren lichaampje verdwenen was..
Hetgeen waar ik nog wel het meest van walg is dat Pol Pot nooit veroordeeld is voor zijn misdaden. Deze man heeft zelfs na zijn bewind nog een uitstekend leven geleden, en is 73 jaar geworden. Hoe is dat mogelijk..? Op de terugweg van the killing fields naar m'n hostel, vroeg ik aan de tuktuk driver of hij zelf ook familieleden is verloren, aangezien dit allemaal pas 35 jaar geleden gebeurd is. Hij keek om, knikte, en vertelde dat zijn grootouders en z'n oom door de rode Khmer vermoord zijn. De rest van de weg terug was het stil, allebei in onze eigen gedachte verzonken.

Maaaarr nu weer wat leuker nieuws! Cambodja heeft ondertussen plaatsgemaakt voor Vietnam. Ho Chi Minh City was onze eerste stop daar. Wat een geweldige stad! Het uitgaansleven is wel echt belabberd, maar de rest is zo mooi! Je kijkt er je ogen uit. Wolkenkrabbers, kleine kraampjes, en groene parken zijn altijd in het zicht. De eerste dag dat we er waren hebben we ook alleen maar rondgelopen en genoten van deze stad. De Nederlander Ouren, waar we in Pai (Thailand) kennis mee hadden gemaakt, en voor een paar keer mee hadden gereisd, hadden we hier weer gemeet. Samen met hem zijn we naar het Vietnamese oorlogsmuseum geweest. Niet echt speciaal, maar wel leuk om mee gemaakt te hebben hoe een patriottistisch museum eruit ziet haha! Alles wat de Amerikanen hadden gedaan in de oorlog was slecht, Vietnam deed alles goed, en had helemaal niks verkeerd gedaan. Lijkt een beetje op de argumenten van mij en m'n broertje als wij vroeger weer eens ruzie hadden!
Er zaten wel echt wat schokkende foto's tussen, van mensen die voor het leven verminkt waren, en kinderen die nog steeds verminkt worden geboren door 'Agent Orange' een chemisch wapen van de Amerikanen.
De dag erop hadden we ook nog een kijkje genomen bij de tunnels die de Vietcong hadden gegraven tijdens de oorlog. Was wel interessant! De tunnels waren alleen een beetje aan de kleine kant voor een jongen van haast 2 meter haha!
Op de laatste dag waren we nog naar de Bitexco Financial Tower geweest, en hebben we op 220m hoogte een goed -en mooi- uitzicht van de stad gezien, dat was de €5 (1/5 van het dagelijks budget) toch echt wel waard ;p
Inmiddels zitten we in de bus naar Mui Ne, een plek aan de kust waar je volgens de lonely planet goed kan relaxen, dáár kijk ik naar uit! Niet dat we de afgelopen twee maanden iets anders hebben gedaan dan gerelaxt, maar toch ;D