Groot zijn is een nadeel.

Toen zaten we met z'n vieren in de deejai hostel in Chiang Mai. Het grootste hostel van heel Chiang Mai met 100 kamers voor een schammel prijsje van €3,50 p.p per nacht. Hannah met een gebroken grote teen, Stef met een verrekte nek..
Maar voor ik vertel hoe we dat voor elkaar hebben gekregen, eerst even een korte samenvatting van de afgelopen week. In Phitsanulok waar Pim en ik aan waren gekomen om 4 uur 's nachts, en een half uur rond hebben gedoold door een verlaten stad, in de hoop een hostel te vinden die wel nog open was, kwamen we er de volgende dag achter dat er helemaal niets te beleven was.
Met andere woorden, snel de bus gepakt naar Sukhotai!
En op dat moment wist ik het zeker, Thailand is NIET gemaakt voor het vervoeren van mensen groter dan 1,85. Dus ik, met mijn 1,95, niet in staat om een zitplaats te bemachtigen, heb een uur lang met mijn hoofd 90 graden naar links gebogen moeten staan. Geen aanrader.
Sukhotai daarin tegen, is wél echt een aanrader! Old town is zo mooi! Je kan het het beste zien als een groot park, helemaal vol met ruïnes van tempels met grote boeddhistische beelden, alles heel goed onderhouden!
De nachten waren in Sukhotai helaas wel vrij koud. Feit nummero dos dat Thailand niet gemaakt is voor mensen van mijn lengte. Het deken was namelijk te kort. Ik voelde de kou langs mijn dekenloze voeten strelen, niet heel fijn.
Na Sukhotai was Chiang Mai aan de beurt. Katja en Hannah waren hier al een dag, en we hadden afgesproken op de 'sunday market'. Makkelijker gezegd dan gedaan! Deze markt strekte zich enkele kilometers uit, waarin de lokale bewoners zo veel mogelijk wilden verkopen aan ons, de toeristen. Er waren bandjes aan het spelen, mensen aan het bedelen, koken, schilderen en verkopen. Het kopen opzich al, een hele klus. Want tsja, je wéét dat je in deze landen moet afdingen, maar je weet ook dat je er in Nederland makkelijk het dubbele ervoor zou betalen.
Toch maar proberen af te dingen. Maar hoe begin je? Blijkbaar stel je eerst een belachelijk lage prijs voor, en ga je zo beetje bij beetje omhoog, tot jij en de verkoper een deal hebben gesloten. Katja daar in tegen, betaald gewoon de volle mep. En probeert ons -terwijl we aan het onderhandelen zijn- ook te overtuigen dat te doen, 'Want ze hebben het hier al zo slecht!'
Na veel moeite een tas op de kop getikt te hebben voor Pim, zijn we naar de Rooftop Bar gegaan. Dat is gaaf! Iedereen moet z'n schoenen uit doen bij binnenkomst, en daar ga je dan zitten op de grond, met uitzicht over de gehele stad!
Hannah en Katja waren nog wat langer gebleven, en daar ging het mis. Nooooit die meiden alleen laten potverdrie! Want de volgende dag kregen we een sms'je dat Hannah van de trap gevallen was, en haar grote teen had gebroken..
Maar dat hield ons niet tegen om de dag erop weer terug te gaan naar de Rooftop bar! Deze keer samen met de Nederlandse dame Asti, en de USA guy Elliot, die in hetzelfde hostel sliepen als Hannah en Katja. De sfeer onder de backpackers is altijd zo goed! Je hebt altijd wel een mede-backpacker waar je tegen kan praten, en maakt echt heel snel contacten. En zeker bij de Rooftop bar. Je gaat ergens zitten, en zit meteen naast iemand die je niet kent. Maar no problem! De standaard zin is gewoon, 'Hey! How are you!' met de eventuele 'mate' erachter als het eens Aussie is. Iedereen maakt gewoon contact, en het maakt je avonden altijd leuk, maar altijd anders. You never know what to expect!
Net zoals de volgende ochtend. Pim en ik hadden een afspraak gemaakt voor een massage, we dachten dat dat dé perfecte manier was om uit te kateren. Nou.. Laat nooooit twee jongens alleen naar een massage oord gaan potverdrie! De twee aardige kleine masseuses leken tijdens de massage wel veranderd te zijn in van die Russische bodybuilder masseurs zoals je wel eens ziet in van die films. Wow, dat deed pijn! En net 2 minuten voordat de tijd erop zat, knakte er iets tussen mijn schouderblad en ruggengraat. Gevolg, heb vanaf 12 uur 's middags de gehele dag op bed gelegen, niet in staat mijn nek of iets nog te draaien.
Vandaag, "the day after", gaat het gelukkig alweer een stuk beter. Mijn nek is alleen nog een beetje stijf, maar kan weer dingen doen!
Let's explore Chiang Mai!

Helaas heb ik in geen enkel hostel waar we hebben overnacht nog een werkende computer kunnen bemachtigen. Daarom dus helaas nog geen fotos! Hoop dat ik ze er snel op kan zetten.